आकाश होईपर्यंत !

पुन्हा एक कोरी सांज
पायाशी फेकून
निघून गेलास, सवयीनं-
मी
शाईत विरघळत राहिले
आकाश होईपर्यंत !

आज पुन्हा तुला काही तरी सांगावसं वाटतंय...

आज पुन्हा तुला काही तरी सांगावसं वाटतंय...
राहून गेलेल्या त्या क्षणांना पुन्हा भिजावसं वाटतंय...

निरूत्तर राहीलेल्या तुझ्या डोळ्यांना प्रश्न विचारावसं वाटतंय
उगाच उथळ सगळं काही.. बेभरवशाचं सारं, निरर्थक सगळं काही..

तरीही डोळे गच्च बंद करून भरवसा ठेवावंसं वाटतंय...
आज त्याच नजरेवर अबोल शब्द कोरावेसं वाटतंय

आज पुन्हा एकदा राहून राहून...
माझं मलाच चिडवावसं वाटतंय..

आज पुन्हा तुला काही तरी सांगावसं वाटतंय...

तुझीच...
प्रमिला !!!

तु तिच्याकडे जातोस खरा...

तु तिच्याकडे जातोस खरा...

पण का कुणास ठाउक?

तु एकदा मागे वळुन पाहशील, असं वाटतंय...
नात्यात उद्गारार्थी चिन्हाचा अर्धविराम झाला रे.... 

हा... पण त्या अर्धविरामच्या अगोदरचं वाक्य आपल्या निस्वर्थी प्रेमाचं की मैत्रीचं?

सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी...

सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी...
या ऊन-सावल्याांच्या मृगजळातून बाहेर पडले तर!
तुझ्या या निर्जीव भावनांचं ह्रदय जेव्हा धडकु लागेल

फक्त वाऱ्याला वहायला...
पावसाला बरसायला...
आणि आभाळाला ईकडून तिकडे
फिरायला....
परवानगी मिळाली तर!



नक्की सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी!
या अनोळखी चौकटीतले कोडे सुटले तर....
जेव्हा प्रश्नही उत्तरे बोलु लागली तर....
नक्की सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी!

-प्रमिला