आकाश होईपर्यंत !

पुन्हा एक कोरी सांज
पायाशी फेकून
निघून गेलास, सवयीनं-
मी
शाईत विरघळत राहिले
आकाश होईपर्यंत !

आज पुन्हा तुला काही तरी सांगावसं वाटतंय...

आज पुन्हा तुला काही तरी सांगावसं वाटतंय...
राहून गेलेल्या त्या क्षणांना पुन्हा भिजावसं वाटतंय...

निरूत्तर राहीलेल्या तुझ्या डोळ्यांना प्रश्न विचारावसं वाटतंय
उगाच उथळ सगळं काही.. बेभरवशाचं सारं, निरर्थक सगळं काही..

तरीही डोळे गच्च बंद करून भरवसा ठेवावंसं वाटतंय...
आज त्याच नजरेवर अबोल शब्द कोरावेसं वाटतंय

आज पुन्हा एकदा राहून राहून...
माझं मलाच चिडवावसं वाटतंय..

आज पुन्हा तुला काही तरी सांगावसं वाटतंय...

तुझीच...
प्रमिला !!!

तु तिच्याकडे जातोस खरा...

तु तिच्याकडे जातोस खरा...

पण का कुणास ठाउक?

तु एकदा मागे वळुन पाहशील, असं वाटतंय...
नात्यात उद्गारार्थी चिन्हाचा अर्धविराम झाला रे.... 

हा... पण त्या अर्धविरामच्या अगोदरचं वाक्य आपल्या निस्वर्थी प्रेमाचं की मैत्रीचं?

सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी...

सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी...
या ऊन-सावल्याांच्या मृगजळातून बाहेर पडले तर!
तुझ्या या निर्जीव भावनांचं ह्रदय जेव्हा धडकु लागेल

फक्त वाऱ्याला वहायला...
पावसाला बरसायला...
आणि आभाळाला ईकडून तिकडे
फिरायला....
परवानगी मिळाली तर!



नक्की सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी!
या अनोळखी चौकटीतले कोडे सुटले तर....
जेव्हा प्रश्नही उत्तरे बोलु लागली तर....
नक्की सांगीन तुला पुन्हा कधीतरी!

-प्रमिला

एक रिकामी खुर्ची

तु तिच्यावर प्रेम करत रहा...
मी तुझ्या प्रेमावर प्रेम करील...
तु ना.... तिच्यासाठी आठवणींचा पाऊस जमा करत रहा,
मी नाही का...तुझ्यासाठी गर्द आभाळाचा आधार देत राहील...


तुझ्या कॉल लॉगमधल्या डायलींगमध्ये
तीचेच नंबर असतील....
पण वेड्या, रात्रीच्या मिट्ट अंधारात
आजचा माझा स्टेटस काय आहे,
हे पाहत मानतल्या मनातच कमेंट देत असशील


रिमझीम पावसासोबत तु तिच्या आठवणीत रेंगाळत रहा...
मी तुझ्या डोळ्यातल्या आभाळात हळुहळु विरघळत राहील...
तिच्या परतण्यासाठी वाट पाहणारी तुझी भुतकाळाची खिडकी
आणि बंद एकांतात तुझी साथ न्याहाळणारी
एक रिकामी खुर्ची....
-प्रमिला

पावसातला तु...

आज का कोण जाणे....

खुप आठवतोस... 

पावसातला तु... 

कुठे असशील? 

काय करत असशील....माहित नाही! 

पण पावसाच्या प्रत्येक थेंबाबरोबर 

तुझ्या-माझ्या पावसातल्या त्या आठवणी 

भिजल्या असतील हे मात्र नक्की.... 

बरसत्या प्रेमाच्या सरी 

वीजेच्या कडाटण्याने तुला बिलगलेली मी

एकाच छत्रीत जाताना 

छत्रीवरच्या पाण्याने मला थेंबांनी भिजवताना तु 

आज मी अलिप्तपणे उभी आहे बोलक्या खिडकीत

पाउस येतो...जातो....थांबतो....

तो त्याच कर्तव्य अगदी निर्जीवपणे बजावतोय 

तु ही असशील कुठल्या तरी खिडकीत

ते टपोरे दवबिंदू झेलत 

अजुनही तितकाच हळवा होत असशील तु 

आठवणीने भरलेल्या डबक्यात आजही पाहते

पाउस...तुझ-माझं नातं आणि पावसातला तु!!! 

माझा विचार करु नकोस...

तुझ्या स्वप्नपुर्तीच्या वाट्यावरुन चालता चालता तुझे पाय थकतात, गळतात... तेव्हा माझ्या डोळ्यासमोर भलामोठा एव्हरेस्ट उभा असलेला दिसतो....आणि त्या एव्हरेस्टवर एक एक पाउल टाकताना तु सुद्धा....पण मी पाहिलेलं हे स्वप्न तु कधी बघु नको...जर कधी पाहीलंस माझं हे स्वप्न....मात्र तुझे पाय कधी थकु देउ नकोस....कारण तु थकलेलं कधी पहायचं नाही मला...अविनाशी विचारांच मन माझं....माझा विचार करु नकोस...केलास???

- तुझीच प्रमिला 

आज तु मला टेडी दिलास खरा....

आज तु मला टेडी दिलास खरा....
पण लोक टेडीसोबत जसं खेळतात
तसं तु माझ्यासोबत खेळु नकोस कधी,
किंवा त्या टेडीच्या मऊमऊ कापसासारख्या
आपल्या प्रेमाची ऊब कधी मुकी होऊ देऊ नकोस कधी...
कसंय ना... लोक त्यांच्या फक्त एकट्यापणातंच टेडीची आठवण काढतात....
पण मला तुझ्या सुखा-दुःखात.....आयुष्यातील प्रत्येक प्रसंगात साथीला रहायचंय...
टेडी अस्वल दिनाच्या खूप खूप शुभेच्छा....
-प्रमिला पवार

गुलाबी डब्ब्यातले वेगवेगळे रंग

बऱ्याच दिवसांपासुन फेसबुकवर पोस्ट टाकण्यासाठी वेळ मिळाला नव्हता....आज लोकलमधुन प्रवास करताना घडलेला एक किस्सा सांगण्यासाठी आज वेळ काढलाच....
(इथे कुणा अमुक एका गटाला दुखवायचा हेतू नाहीये, मुद्दा मुंबईच्या लोकल रेल्वेचा फक्त त्रयस्थपणे मांडण्याचा अट्टाहास.)
आज दादरवरुन येण्यासाठी लोकल पकडली. लोकल म्हटली की गट आले, वेगवेगळ्या धर्माची माणसं आलीच...त्यातही सर्व महिलांना सुरक्षित प्रवास करता यावा म्हणुन लेडीज डब्बा....पण या गुलाबी डब्ब्यातही आपापल्या धर्मानुसार भेदभावाचे रंग पहायला मिळतात....(त्यातलाच एक रंग आज पाहिला)
सर्व नोकरदार महिलांची लोकलमध्ये झुंबड उडाली होती... टिपीकल पोरिझम म्हणून काही मुली स्कार्प बांधून उगाच कानातले, गळ्यातलं
बघत होत्या....सोबतीला वर माथ्यावर भिरभिरणाऱ्या पंख्याचे संगीत होतेच बॅकग्राऊंड म्यूजिक म्हणून....मस्त गात होता तो...आणि मग मलाही एक भन्नाट गाणं आठवलं....'बघ बघ सखे कसं डुगु डुगू वाजतंय.....' बरं पुढे बोलते....इकडे ना सीट बुकींगही होतं बरं का...मोठ मोठे चष्मे चढवलेल्या त्या शांत बसलेल्या बायकांच्या दिशेने एक हात पुढे करून त्यांना आपल्या भुवया उंचवत विचारायचं कुठे उतरणार म्हणून...आणि मग उरली सुरली फोर्थ सिटवर बसताना बाजुला असलेल्या बाईला ''थोडं अडजस्ट व्हा ना'' असं नम्र बोललात तर उतरेपर्यंत नीट बसता येतं बरं का....जर आवाज थोडा जरी चढला तर मग काही खरं नाही....पुढे काय होतं ते माहित असेलच....असं सारं काही चित्रं होतं...माझ्या मागुन चार मुलींचा एक ग्रुप चढला आणि जी-ती आपली ओढणी, केस, पर्स आणि कानातले हेडफोन सुद्धा सावरत कसे बसे आत शिरण्याचा प्रयत्न करीत होत्या....आणि त्यांच्यातीलच एकीने मागुन एक सुचना दिली...."आतमध्ये बुरखा घालणाऱ्या बायका दिसतील तिथेच थांब....त्या सगळ्या कुर्ला किंवा मुंब्र्यालाच उतरतील...!" बरं म्हणजे सीट मिळावी म्हणून ही नवी युक्ती कळाली मला....त्या चार मुली आणि मी असे पाच जाणी आतमध्ये दोन्ही सीटच्या आत बरोबर मावलो. त्या चार मुलींपैकी एकीने समोर असलेल्या बुरखाधारी महिलेला अगदीच अॅटीट्यूडमध्ये विचारलं, ''व्हेअर यु गेट डाऊन....?'' आता त्या बुरख्यामध्ये स्वतःच्या अस्तित्वाला गुंडाळणाऱ्या त्या महिलेला इंग्रजीत समजलं असेल की नाही कुणास ठाऊक....(मला त्यांना कमी लेखायचं नाहीये. अनुभवावरून म्हणतेय) त्या महिलेने मुलीकडे तिरक्या नजरेने बघत तिला टाळले. कारण माहित नाही. काही वेळानंतर पुढच्या स्टेशनवर त्या चारही मुलींना दुसरीकडे सीट मिळाल्या. त्या रो मध्ये आता मीच राहीली एकटी. त्या बुरखाधारी महिलेने त्या मुलीला का टाळलं असेल बरं ? हा प्रश्न वर असलेल्या पंख्यांप्रमाणे माझ्या मनात घरघरत होताच. मनात एक कारण येत होतं, पण मला त्याची खात्री करायची होती. मग मी ही उभ्या उभ्या एक ट्राय मारला. मी बीडची असल्यामुळे मुस्लिम बांधवांची भाषा माहितीच होती. मी त्या बुरखाधारी महिलेला विचारलं, ''खाला आप कहॉं उतरोगी...'' त्या महिलेने एक छानशी स्माईल देत म्हणाली, ''बेटा कुर्ला उतरनेवाली हुॅं... आप बैठ जाओ मेरे उतरनेके बाद....!'' तिच्या या उत्तरानंतर माझ्या मनात जी शंका होती ती खरी ठरलीच... पण आपल्या मुस्लिम भगिनींना फक्त 'खाला' बोलल्याने त्या आपल्या इतक्या जवळ येतात, तर आपण त्यांना का इतक्या तिरकस नजरेने पाहतो, असा प्रश्न पडला.

व्यक्त

ती सध्या काय करते ??? ही फिल्म पाहीली.....फिल्म पाहुन कितीतरी का? आपल्यासमोर उभे राहतात.....खरं तर 'व्यक्त' हा शब्द किती लहान वाटतो ना....पण हेच व्यक्त झालेल्याला समजुन घेणं किती किचकट आहे राव!! समोरच्याला घेउन आपल्या मनात सुरु असलेली उलथापालथ त्याच्यासमोर उघड करणं म्हणजे व्यक्त होणं नाही का? अगदी साध्या, सोप्या भाषेत, सहजपणे आणि कसलाही जास्त विचार न करता जे मनात आणि डोक्यात सुरु आहे ते सांगुन मोकळं व्हावं.....पण हल्ली सोशल मिडीयावर अगदी छोट्या छोट्या गोष्टी अपडेट करुन खुलेपणाने व्यक्त होणारे आपण करतो का असं? बोलतो का आपण सगळं मनातलं? की स्वत:च विचारांच्या चक्रामध्ये फसतो? का बरं असं होतं???

काय विचारात पडलात ना? आठवा.. शेवटचं तुम्ही कधी व्यक्त झाला होतात? सगळं कसं भडभडा बोलून गेला होतात? आठवतंय? असो. अशा बऱ्याच गोष्टी असतील ज्या तुम्हांला व्यक्त करायच्या होत्या. नेमकं फिल्म बघीतल्या नंतर " अर्रर्र.....आपण त्या गोष्टी तेव्हाच सांगुन मोकळं झालो असतो तर....." असं राहुन राहुन वाटतं..... पण राहून गेलेल्या त्या सगळ्या गोष्टींचं आता राहून राहून वाईट वाटतंय. “का नाही बोलले/लो मी तेव्हा? बोलायला हवं होतं” किंवा “माझी चूक होती, मी माफी मागायला हवी होती”, मी त्यावेळी थोडं त्याला समजुन घेउ शकले असते ......मग का नाही जमलं मला ते...? वगैरे वगैरे. मुळात मुद्दा काय की, व्यक्त नाही झालात!!! जर मी बोलले/लो तर वाईट काय होईल किंवा मी का बोलायचं? याचा विचार करत बसलात. व्यक्त झालात तर चांगलं काय होईल याचा विचार नाही केला.
हाच तर प्रोब्लेम आहे ना राव....आपण दुनियाभरातल्या नको नको त्या गोष्टींचा विचार करुन आपलं आयुष्य घालवतो....आणि नेमक्या ज्या गोष्टीचा विचार करायचा असतो त्याच गोष्टीकडे आपला कानाडोळा होतो....मग काय होतं माहिते का? फक्त एक 'सॉरी' किंवा 'इट्स ओके' इतक्या छोट्या छोट्या शब्दांनी सुटणारा गुंता इतका किचकट होतो की बास्स्स.....जीव अगदी नकोसा होतो राव!!!

आपलं विचारचक्र वेडवाकडं चालत आणि विचारक्षमतेचा बट्याबोळ होतो. काय करावं ते सुचतं नाही. अगदी गळ्याशी आलं की मग आपण आपल्या प्रियजनांना सांगतो. पण तोपर्यंत आपण आणि आपल्यासोबतचा व्यक्तीही त्याच्या त्याच्या आयुष्यात खुप पुढे निघुन जातात....आणि मागे राहतो तो फक्त "का?".
बरं यापुढेही आणखी एक मोठा टास्क उभा राहतो तो म्हणजे "आधी कोण?". मित्र-मैत्रिणींनो आपल्याला सगळं समजतं मग अशावेळी नेमका  आपल्यातला समजुतदारपण कुठे जातो कोण जाणे? दोघांमधला एकजण समोरच्याकडुन सुरवातीची वाट पाहत झुरत असतो....बरं यात त्यालाही सुरवात करुन पुर्वीचे होते  नव्हते भांडण संपवुन टाकावेसे वाटत असते....पण जर मी सॉरी बोललो तर तिला काय वाटेल? हो-नाही, हो-नाही मध्ये पुन्हा गुंता सुरु होतो आणि मग खऱ्या अर्थाने व्यक्त होतो....खूप बर वाटतं, हलकं वाटतं, मनावरचं ओझं उतरतं, stress कमी होतो. पण हे सगळं नंतर का? त्या क्षणाला का नाही बोलत आपण? अशाच आयुष्यातल्या मौल्यवान संधी व क्षण आपण आपल्या मनातल्या भीतीने आणि नको त्या विचारांनी गमावतो.
असं घडण्यापेक्षा ज्या क्षणी जे वाटतंय ते बोलुन टाकावं... थोडीशी positive बाजू बघा त्या कृतीची. या फिल्ममधले दोन डायलॉग खुप भावले....पहिला म्हणजे "एफबीवर तुझे फोटो लपुन पाहताना मागुन कोणीतरी बघेल म्हणुन मला विंडो लगेच क्लोज नाही करायची" दुसरा म्हणजे "माझ्या मनातल्या भावना सांगण्यासाठी तुला टाईप केलेला एसएमएस लगेच बॅकस्पेस देउन डिलीट नाही करायचा"
व्यक्त होणं ही खूप सुंदर भावना आहे. नंतर पश्चात्ताप करण्यापेक्षा आधीच थोडा विचार आणि थोडी हिम्मत केली ना तर खरंच आयुष्यातली खूप complications कमी होतील. ‘आपल्याला काय हवंय, का हवंय आणि खरंच हवंय का?’ याचा विचार करून बघा आणि व्यक्त व्हा. ती सध्या काय करते किंवा तो सध्या काय करतो? हे प्रश्न पडण्याची वेळंच येणार नाही.....Be +!!!