My Blog List

Thursday, 12 March 2015

मनातले बळ मोठे असले तर पंखही आपोआप मोठे होतात!



मनातले बळ मोठे असले तर पंखही आपोआप मोठे होतात!

‘एक झेप मैत्रीणीची’ मध्ये जान्हवी राऊळ यांचे महिलांना मार्गदर्शन

कल्याण, प्रतिनिधी

आपण एकदा आपल्याला गवसलो की, काहीच कठीण नसते. आपण आपल्याला काय हवे आहे, याचा शोध घेऊन त्यामागे लागलो की फक्त पंख बाहेर काढून उंच उडायची गरज असते आणि मनातले बळ मोठे असले तर पंखही आपोआप मोठे होतात. आकाशात ‘झेप’ घ्यायची संधी मिळते, असा सल्ला एक अविनाशी ‘झेप’ मासिक आणि मैत्रीण संघ यांच्या संयुक्त विद्यमाने महिला दिनानिमित्त आयोजित केलेल्या ‘एक झेप मैत्रीणीची’ या कार्यक्रमात ‘ब्रँड गुरू’ जान्हवी राऊळ यांनी उपस्थित महिलांना दिला.

कल्याण येथील मैत्रीण संघ आणि एक अविनाशी ‘झेप’ यांच्या संयुक्त विद्यमाने जागतिक महिला दिनाचे औचित्य साधून ‘झेप’ मासिकाचा महिला दिन विशेषांक व कर्तुत्ववान महिलांचा सत्कार सोहळा आयोजित करण्यात आला होता. यावेळी कार्यक्रमाचे अध्यक्षीय स्थान ‘ब्रँड गुरू’ जान्हवी राऊळ यांनी भूषविले होते. सायंकाळी ४ च्या सुमारास कल्याणच्या शिवाजी चौक येथील गीता हॉलच्या सभागृहात प्रवेश करणार्‍या प्रत्येक महिलेच्या चेहर्‍यावर सत्कार सोहळ्यासाठीचा व सुप्रसिद्ध नृत्यांगणा सुकन्या काळण यांच्यासाठीचा उत्साह दिसून येत होता. कार्यक्रमाची प्रस्तावना एक अविनाशी ‘झेप’ मासिकाच्या संपादिका प्रमिला पवार यांनी केली. यावेळी बोलताना त्या म्हणाल्या की, महिलांच्या मनात असलेली पोलिस स्टेशनबाबतची भिती दूर करण्यासाठीचे नवे शिवधनुष्य ‘झेप’ टिमने पेलले आहे. यासाठी ‘झेप’ मासिकाच्या सहसंपादिका नमिता दोंदे, कार्यकारी संपादक नितिन सोनावणे, उपसंपादक सोनम ढेपे-मोरे व वितरक जनक सोनावणे यांच्या कार्याचे कौतूकही त्यांनी केले. त्याचप्रमाणे मैत्रीण संघाच्या अध्यक्षा विजयाताई पोटे यांनी वेळोवेळी ज्या हातांनी चुका झाल्यावर धपाटे दिले त्याच हाताने शाबासकीची थाप दिल्याबद्दल त्यांचे आभार मानले. जान्हवी राऊळ जशा आज ‘ब्रॅण्ड गुरू’ बनल्या आहेत, त्याचप्रमाणे त्यांच्या मार्गदर्शनामूळे प्रत्येक महिला या आपल्या व्यवसायाचा ब्रॅण्ड तयार बनवतीलच पण आमचे ‘झेप’ मासिकही भविष्यात मोठे ब्रॅण्ड बनेल, अशी आशा संपादक प्रमिला पवार यांनी व्यक्त केली.

विजयाताई पोटे यांनी आपले मनोगत व्यक्त करताना ‘झेप’ मासिकाच्या सहसंपादिक नमिता दोंदे यांच्या उत्कृष्ट कार्याचे कौतूक केले. तसेच महिलांनीही जान्हवी राऊळ सारखे यशस्वी उद्योजक व्हावे, यासाठी त्यांचा मैत्रीण संघ नेहमीच सहकार्य करेल, असे सांगितले. ज्या महिलांनी खर्‍या पद्धतीने कर्तुत्व गाजवले आहेत व त्यांचा आजतागायत कुठेही सत्कार करण्यात आला नाही, अशा नारी शक्तींचा सत्कार सोहळा मोठ्या उत्साहात पार पडला. यामध्ये संगीतक्षेत्रातील मंजुषा थत्ते, शैक्षणिक क्षेत्रातील छाया घाटगे, नृत्यक्षेत्रातील सुकन्या काळण, पत्रकारिता क्षेत्रात प्राजक्त पोळा, उद्योजिका योगिता रासम व भारती शिंपी, आर्मी क्षेत्रात कॅप्टन. अनुराधा रानडे, आरोग्यक्षेत्रात रुपाली कुलकर्णी व स्मिता भोसले, साहित्य क्षेत्रात वैशाली कांदळगावकर या नारी शक्तींच्या कार्याचा गौरव सन्मानचिन्ह व तुळस देऊन करण्यात आला. त्यानंतर झेप मासिकाचा महिला दिन विशेषांकाचा प्रकाशन सोहळा प्रमूख पाहूणे जान्हवी राऊळ यांच्या हस्ते पार पडला. ‘झेप’ मासिकाच्या मुखपृष्ठावर ‘महिला पोलिस स्टेशनमध्ये जाण्यास घाबरतात का?’ या कव्हरस्टोरीचे अनेकांनी कौतूक केले. तसेच सुप्रसिद्ध कवयित्री विजया वाड लिखीत ‘मला जन्मु द्या हो’ ही कविता आकर्षक ठरली आहे. त्यानंतर सुप्रसिद्ध नृत्यांगणा सुकन्या काळण हीने ‘आप्सरा आली’ या गाण्यांवरील ठूमक्यांनी कार्यक्रमाची शान वाढविली. तिच्या धमाकेदार परफॉर्मन्सने उपस्थित महिलांनी तिच्या तालावर ताल धरून डान्स केला. महिलांचा हा हक्काचा एक दिवस त्यांनी अतिशय सुंदर व मनोरंजनात्मकपणे घालविला. कार्यक्रमाची सांगता ‘झेप’ मासिकाच्या टीमने आपल्या मासिकाच्या प्रती मैत्रीण संघाच्या अध्यक्षा विजयाताई पोटे यांना भेट देऊन केली. कार्यक्रमाचे सुत्रसंचलन नमिता दोंदे यांनी अतिशय आकर्षकपणे केले. झेप मासिक विक्रीसाठी उपलब्ध असून अधिक माहितीसाठी ९७०२३१७१३३ किंवा ८०९७७२८०९७ या क्रमांकावर संपर्क साधावा.


Sunday, 1 March 2015

आजच्या दिवसाची सुरवात नव्या विचारासह


आज दररोजच्या प्रमाणे ऑफीसला जाण्यासाठी निघाले...घराबाहेर पडले तर थंडगार वार्‍याची झुळूक माझ्या भेटीला आली गुड मॉर्निंग म्हणाली...मी ही तिला गुड मॉर्निंग म्हणाली. काही अंत पुढे चालल्यावर आपसुक  वर पाहीले तर ढगाळ आकाशाने माझ्या डोक्यावर आशिर्वादाचा हात पसरविला होता. त्यांचा आशिर्वाद घेतला आणि बस स्टॉपवर उभी राहीली बसची वाट बघत! तितक्यात पावसाच्या सरींनी एक सुखदायक स्पर्श केला. कळंना तर्‍हा पावसाची अशीकशी, नको तेव्हा कोसळून केली वाटमारी, आता जणू मृगातही भोगी कुठे अंधारी, गोष्ट पावसाची ही न्यारी...
एकदाची ती बस आली...बस मोकळी पाहून मोकळा श्‍वास घेतला. इतका आनंद शतक पुर्ण झाल्यानंतर विराटलाही झाला नसेल... शीळफाटा-महापे सारखा घाटासारखा वाटणारा प्रवास आणि कानात हेडफोन टाकून एफएमवर लागलेली रोमँटीक गाणी...अहा! काही वेळानंतर एक मुलगी माझ्या सीटच्या बाजूला येऊन बसली. तिने हळूच तिच्या बॅगेतील एक पुस्तक काढले आणि निमूटपणे वाचायला लागली. पुस्तकाच्या मुखपृष्ठावर लिहीलेल्या नावानुसार ते पुस्तक लोकसेवा आयोग परिक्षेचे होते. त्यात जिल्हाधिकार्‍याची कार्यप्रणाली आणि बरंच काही ती शांतपणे वाचत होती. गेल्या काही दिवसांपासून मी माझ्या एक अविनाशी ‘झेप’ मासिकाच्या ‘महिला दिन विशेषांका’वर काम करीत असतानाच आज त्या मुलीची जिल्हाधिकारी बनण्यासाठीची चिकाटी पाहून खुप आनंद झाला. बसमध्ये पुढच्या स्टॉपवर एक पुरूष आणि छोटूकली-गोंडस मुलगी चढली. बसमध्ये त्यावेळी गर्दी झाली असल्याने ती छोटीशी मुलगी आमच्या सीटच्या बाजूला उभी राहीली आणि ती बसच्या धक्क्याने कुठे पडू नये यासाठी तिला घट्ट धरून तिचे वडील उभे राहीले होते. जिल्हाधिकारी होण्याचे स्वप्न उराशी बाळगणार्‍या त्या मुलीने उभी असलेल्या त्या छोट्याश्या मुलीकडे एकदा पाहीले आणि पुन्हा आपल्या अभ्यासाला लागली. त्या छोट्याश्या मुलीला बसविण्यासाठी आपल्याकडून काही मदत होईल का? हा विचार ती करेल, ही अपेक्षा मी त्या विद्यार्थीनीकडून करीत होते. पण अखेर माझा अपेक्षाभंग झाला. शेवटी मी माझ्या सीटवर सरकून थोडी जागा केली आणि त्या छोट्याश्या मुलीला बसविले. आपल्याला बसायला मिळणार हे पाहून त्या छोट्याश्या मुलीचा चेहरा आनंदाने फुलला...आणि त्या वडिलांच्या चेहर्‍यावर समाधान...
काय वाटतं तुम्हाला जिल्हाधिकारी होण्यासाठी फक्त अभ्यास करून परिक्षेत पास होणे इथेच संपते का? की सुरू असलेल्या तोंडी परिक्षेत अचानक जन-गण-मन हे राष्ट्रगीत सुरू झाले की लागलीच ताठ उभे राहीले म्हणजे तो व्यक्त जिल्हाधिकारी झाला असे आहे?