‘देव देव्हार्‍यात नाही देव नाही देवालयी’ हे गाणं ऐकलं होतं. सुरुवातीला गाण्याचा अर्थ मला लवकर कळला नाही. पण मी जेव्हा आईविषयी विचार केला, तेव्हा मला या गाण्याचा खरा अर्थ कळला.
देव सर्वच ठिकाणी असतो असे म्हणतात. आई म्हटल्यानंतर मला खरेच देवत्वाची, त्याच्या अस्तित्वाची जाणीव झाली. माझ्या सार्‍या चिंता दूर करण्यासाठी मी आजही आईच्या विचारांचा आधार घेते. पत्रकारिता क्षेत्रात वावरताना आणि अनेक चढ उतार आले माझ्या आयुष्यात. पण त्यावेळी माझ्या मनात होत असलेली घालमेल ही फक्त तिलाच कळत होती. दिवसातून एकदा तरी माझ्या आईसोबत माझे भांडण होते. पण त्या भांडणातही तिचे प्रेम दिसून येते. ती शिकली नाही, पण मी शिकून काही तरी मोठी व्हावी, ही तिची खूप इच्छा. आज अनेक मान्यवर मंडळींसह वावर असतो, अनेक सामाजिक कार्यासाठी आमंत्रण घरी जातात, ते आमंत्रण स्विकारताना तिला फार अभिमान वाटतो. तिच्या चेहर्‍यावरील हा अभिमान टिकून राहावा, यासाठी आयुष्यभर जगत राहील. एखाद्या वेळेस मला निर्णय घ्यायला जमत नाही हे तिला मी कहीही न सांगता बरोबर कळतं. मग ती हळूच माझ्या जवळ बसेल माझ्या आवडीचे इडले ढोसे बनवून मला खायला घालेल आणि हळूच विचारेल काय झालं? मग मलाही रहावत नाही. मी ही सगळं सांगून बसते. मला चिंता वाटते की माझ्यावर कोसळलेल्या संकटाविषयी ऐकून ती देखील टेन्शन घेईल. पण ती इतरांसारखी नाही. उलट ती मला धाडस देऊन तु असं कर, असं करू नको असे सुचवेल. आम्हा दोघींना समजून घेण्यासाठी शब्दांची कधी गरज लागली नाही. सर्वात पहिला पुरस्कार मला लेक वाचवा अभियानासाठी मिळाला होता, तो स्विकारता माझी नजर तिझ्याकडेच होती. तीची नजर जणू मला सांगत होती...पोरी अजून मोठी हो...मला तुला अजुन मोठं झालेलं पहायचंय...आज मी जे काही मिळवलं ते माझ्या आईसाठी...कारण आईच्या डोळ्यांत माझ्यासाठी अश्रु नाही अभिमान पहायचंय....
नीज न ये तर गीत म्हणावे
अथवा झोके देत बसावे
कोण करी हे जीवेभावे
ती तर माझी आई..
देव सर्वच ठिकाणी असतो असे म्हणतात. आई म्हटल्यानंतर मला खरेच देवत्वाची, त्याच्या अस्तित्वाची जाणीव झाली. माझ्या सार्‍या चिंता दूर करण्यासाठी मी आजही आईच्या विचारांचा आधार घेते. पत्रकारिता क्षेत्रात वावरताना आणि अनेक चढ उतार आले माझ्या आयुष्यात. पण त्यावेळी माझ्या मनात होत असलेली घालमेल ही फक्त तिलाच कळत होती. दिवसातून एकदा तरी माझ्या आईसोबत माझे भांडण होते. पण त्या भांडणातही तिचे प्रेम दिसून येते. ती शिकली नाही, पण मी शिकून काही तरी मोठी व्हावी, ही तिची खूप इच्छा. आज अनेक मान्यवर मंडळींसह वावर असतो, अनेक सामाजिक कार्यासाठी आमंत्रण घरी जातात, ते आमंत्रण स्विकारताना तिला फार अभिमान वाटतो. तिच्या चेहर्‍यावरील हा अभिमान टिकून राहावा, यासाठी आयुष्यभर जगत राहील. एखाद्या वेळेस मला निर्णय घ्यायला जमत नाही हे तिला मी कहीही न सांगता बरोबर कळतं. मग ती हळूच माझ्या जवळ बसेल माझ्या आवडीचे इडले ढोसे बनवून मला खायला घालेल आणि हळूच विचारेल काय झालं? मग मलाही रहावत नाही. मी ही सगळं सांगून बसते. मला चिंता वाटते की माझ्यावर कोसळलेल्या संकटाविषयी ऐकून ती देखील टेन्शन घेईल. पण ती इतरांसारखी नाही. उलट ती मला धाडस देऊन तु असं कर, असं करू नको असे सुचवेल. आम्हा दोघींना समजून घेण्यासाठी शब्दांची कधी गरज लागली नाही. सर्वात पहिला पुरस्कार मला लेक वाचवा अभियानासाठी मिळाला होता, तो स्विकारता माझी नजर तिझ्याकडेच होती. तीची नजर जणू मला सांगत होती...पोरी अजून मोठी हो...मला तुला अजुन मोठं झालेलं पहायचंय...आज मी जे काही मिळवलं ते माझ्या आईसाठी...कारण आईच्या डोळ्यांत माझ्यासाठी अश्रु नाही अभिमान पहायचंय....
नीज न ये तर गीत म्हणावे
अथवा झोके देत बसावे
कोण करी हे जीवेभावे
ती तर माझी आई..
No comments:
Post a Comment