कॉलेजचा तो पहिला दिवस...सायन्स वर्गातले ते पहिले लेक्चर सुरू झाले. सगळे चेहरे अनोळखी...कोणाशी बोलु हेच काही कळत नव्हतं. बेंचवर बाजुला एक मुलगी बसलेली...मराठी भाषेत बोलत असल्याने आमच्या दोघींचा संवाद वाढला आणि कॉलेजच्या पहिल्या दिवसापासूनच आमच्या नव्या यारीला सुरवात झाली. आम्ही दोघी म्हणजेच उमा आणि मी दोघी दिवसेंदिवस एकमेंकींच्या इतके जवळ आलो की दुसर्‍या कोण्या व्यक्तींच्या साथीची गरजच कधी भासली नाही. आम्ही दोघी एकाच बेंचवर बसत होतो आणि लेक्चर सुरू असताना इतरांवर कमेंट्स करून जोक्स करीत होतो. मध्येच टीचर्सने गप्पा मारतात म्हणून ओरडा दिल्यानंतर आमच्या नोटबूकच्या मागच्या पेजवर त्या वेगवेगळ्या कलाकृतींनी रंगलेले नोट बूकचे मागच्या पेजवर आमचे राईट चॅट सुरू होत असे. पण आमची अशी घट्ट मैत्री पाहून आणखी एका मैत्रिणीची भर पडली ती म्हणजे पद्मजा...पद्मजा स्वभावाने चंचल होती. तिला फिरणे, बागडणे आवडत असे. तिघींपैकी एक जरी लेक्चरला बसली नाही तर इतर दोघीही बसत नसायच्या....त्यावेळी तर कॉलेजमध्ये आम्हा तिघींना ‘थ्री इडियट्स’ म्हणूनच चिडवले जायचे. अशी होती एक वेगळीच दुनियादारी....
या मस्तीभर्‍या जगण्याने कधी दोन वर्ष झाली कळलीच नाहीत. त्यानंतर हळुहळु प्रत्येकीच्या आयुष्यात आयुष्यात नव नवी वळणे येऊ लागले आणि आणि हळुहळु प्रत्येकीच्या आयुष्यात नव्याने आलेल्या वळणावर हरवून गेलो. त्यावेळी प्रत्येकीला कळतही होते आपण विश्‍वासाने गुंफलेल्या मैत्रीपासून दूर चाललोय...पण त्यावेळी जमलं नाही...आज जरी विस्तारलेल्या या तीन नद्यांप्रमाणे आम्ही तिघी वेगवेगळ्या ठिकाणी असल्या तरी एकमेकींच्या आठवणीत फ्रेंडशीप डे साठी मनातल्या मनात का होईना शुभेच्छा तर दिल्याच असतील. जागा तीच...कॉलेजचे कंपाऊंड, हातात तेच कॉलेजसमोरील
स्नॅक्स सेंटरमधील फेवरेट वडा पाव...आणि त्याला पावसाची साथ...आणि सोबत रंगणार कॉलेजचे ते हरवलेल्या यारीच्या गप्पा...सगळं काही मनातल्या मनात...आज आजपर्यंत आम्ही तिघी जरी शरीराने वेगळे असलो तरी मनाने एकमेकांसोबत होतो आणि कायम राहणार आहोत हा विश्‍वास जागा झालाय...आणि वाट पाहीने हरवलेले ते थ्री इडियट्स एकत्र येण्याच्या दिवसाची...विश यु अ हॅपी फ्रेंडशीप डे...
No comments:
Post a Comment